Door de enorme toeloop van arbeidskrachten voor de mijnen ontstaat begin twintigste eeuw in Eygelshoven en omgeving een groot gebrek aan huisvesting.
Voor ongehuwde arbeiders bouwt de firma 'Laura en Vereeniging' het gezellenhuis dat aan de Laurastraat gelegen is. In 1919 werd dit gezellenhuis in gebruik genomen en werd in 1975 afgebroken. De opkomende mijnindustrie was een magneet voor arbeidsmigranten.
Van heinde en verre kwamen de arbeiders naar de mijnstreek en vooral jonge mannen kwamen op de nieuwe werkgelegenheid af. Voor al die arbeiders was er in en rond Heerlen en Kerkrade onvoldoende woonruimte.
In 1915 telde de oostelijke mijnstreek ongeveer 80.000 inwoners. Dit was ten opzichte van 1900 al meer dan een verdubbeling. Woonwagens, schuren, stallen, vochtige kelders en benauwde vlieringen, overal werden mensen ondergebracht.
Veel woningen en logementshuizen zaten overvol met kostgangers. Soms was deze toestand zo nijpend dat niet elke kostganger over een eigen bed beschikte. Een bed werd soms per dienst verhuurd. De mijnwerker met nachtdienst sliep er overdag in, terwijl een ander overdag werkte en ’s nachts in hetzelfde bed lag.
Het Goed Kosthuis beoogde de woningnood te verminderen en de huisvesting van alleenstaanden te verbeteren door het aanbieden van woonruimte aan ongehuwde arbeiders in gezellenhuizen en vertrouwde pensions. Hier zat natuurlijk ook een morele kant aan.
Men wilde het gebruik van veel gezinnen om ongehuwde mijnwerkers als kostganger in huis te nemen, beteugelen. De oprichters van Het Goed Kosthuis zagen overbevolkin als ongewenst, zeker wanneer er in een gezin jonge dochters waren.
De gezellenhuizen ademden de sfeer van een klooster. De gemeenschappelijke eetzaal deed denken aan een kloosterrefter en de slaapplaatsen leken op slaapcellen van kloosterlingen. Ook het regime binnen de gezellenhuizen was afgekeken van het
kloosterleven.
Een inwonende rector was verantwoordelijk voor de dagelijkse leiding en zag toe op de strikte naleving van het huisreglement. Dat loog er niet om. Kaartspelen voor geld was verboden en er werd streng gecontroleerd op de aanwezigheid van sterke drank op de kamers.
Vloeken en andere ongepaste taal waren niet gewenst en was het zelfs verboden om in huis te fluiten, zingen of musiceren. Vrouwenbezoek was niet toegestaan. Alleen poetsvrouwen mochten de gebouwen betreden, maar zij deden hun werk in constante aanwezigheid van een religieuze toezichthoudster. Zekerheid ging voor alles.
